Edi Rama është detyruar disa herë në ditët e fundit të reagojë mbi atë që herë quhet marrëveshje, herë dialog dhe disa herë pazar, lidhur me ngritjen e Komisioneve Hetimore dhe kërkesat e opozitës për përfaqësimin e saj në Komisionin e Reformës Zgjedhore.
Gjithçka që po ndodh në fakt është një tërheqje, në mos një zbythje, e Kryeministrit, që për 5 muaj mohoi me çdo formë opozitën reale në Kuvend, madje shfaqej aq shumë i besdisur sa herë përballej me rezistencën e deputetëve të saj.
Në fund Rama u dorëzua, u kthye në muajin tetor, kohë kur refuzoi në emër të procedurave çdo kërkesë Kushtetuese të opozitës.
Për muaj shpresoi se kishte arritur qëllimin e tij: asgjesimin e opozitës, ndaj edhe nisi aplikimin e dëmineve ndaj deputetëve, ndryshoi Rregulloren e Kuvendit, me synimin e vetëm që të përjashtonte sa më shumë ligjvënës, nga ata që i prishnin ditën, humorin dhe qetësinë.
Sot Edi Rama po shfajësohet, thotë se s’ka marrëveshje, kur ata që i delegoi për dialog me përfaqësuesit e opozitës, nisën të pranojnë kërkesat.
Qoftë Lindita Nikolla ashtu edhe Bledi Çuçi nuk do të guxonin të uleshin me askënd nga opozita, nëse Edi Rama nuk do të dorëzohej. Thjesht ai zgjodhi që zbythjen e tij t’ia delegojë Kuvendit, të mos shfaqet si i dorëzuari përballë një opozite që i vendosi epitete pa fund, dhe vijon ti vendosë, por me një dallim: sot duke lëpirë atë që volli për muaj e muaj me rradhë.
Dialogun me opozitën e përshëndetën diplomatët në Tiranë, një pjesë e të cilëve me apo pa dashje, të bindur ose jo, muaj më parë nuk kishin guximin të thonin asnjë fjalë se dikush i ulur në karrigen e Kryeministrit e kishte kthyer Parlamentin më keq se Asambletë e Organizatave të Rilindjes.
Madje shumë nga këta diplomatë ishin të shqetësuar jo se opozitës po i mohoheshin të drejtat Kushtetuese, të cilat prej të paktën dy dekadash ishin aplikuar, pavarësisht se kush qeveriste vendin, por shprehnin indinjatën pse protestohej në Kuvend.
Për 5 muaj, opozita duket se ka ndryshuar qasjen e ambasadorëve, që më në fund u bindën se Kuvendi nuk do të kishte normalitet, nëse Edi Rama nuk do të tërhiqej. Këtu ndoshta ndikimin më të madh e dha protesta e 20 shkurtit, për të cilën as mediat më të ethshme pro qeverisë nuk patën guximin të vinin në diskutim pjesëmarrjen, ndërsa u udhëzuan ta trajtonin si diçka të zakonshme.
I gjithë aksioni opozitar dha një rezultat: detyroi Ramën të pranonte atë që e kishte mohuar dhe përbetohej se nuk do lejonte që opozitarët që nuk i kontrollonte dot më, të ngrinin Komisionet Hetimore.
Sot Rama ka ndryshuar strategji, ashtu siç ndodh gjithmonë kur dikush ia prish planet, ndërsa po përpiqet të dalë kokëlartë. Megjithatë, meqë shpesh i referohet Konicës, atje gjen edhe përgjigjen e asaj situate ku ndodhet sot: as krenarë, por veç i dhjerë.
