Ishte kjo arsyeja që në datën 18 Mars nga qelia e Durrësit, Erjon Veliaj shkarkoi Anuela Ristanin dhe ia bësoi bashkinë dy njerëzve të tij më të afërt, Alban Dokushi, drejtor i drejtorisë juridike dhe bashkëjetueses së tij, Sara Goxhaj, e cila duhej të zëvëndësonte Anuela Ristanin. Dokumenti më poshtë:

Me këtë shkresë, Veliaj bëri një përpjekje të fundit për të ruajtur kontrollin e Bashkisë së Tiranës, një institucion që e udhëhoqi për gati 10 vjet, ku kishte arritur të krijonte një fuqi gjigande financiare prej mbi 33 miliard lekësh buxhet dhe me një rrjet besnikësh që ishin të gatshëm ta ndiqnin edhe në luftën kundër SPAk, por edhe në betejën kundër Edi Ramës.

Sepse në bazë të ligjit, Erjon Veliaj vazhdon të jetë ende në krye të Bashkisë së Tiranës. Edhe pse sot, ai po trajtohet si një i burgosur ordiner, që pëson kontrolle të vazhdueshme në qeli dhe nuk ka asnjë mundësi komunikimi me jashtë, Erjon Veliaj është de jure Kryetar i Bashkisë Tiranë i zgjedhur me votë direkte nga qytetarët.

Vetëm se kur ndërhyn shefi i madh, nuk flitet më në emër të ligjit, por në emër të hierarkisë politike. Dhe në këtë hierarki, nuk ka vend për një të dytë afër Edi Ramës.

Kjo ishte arsyeja, që për herë të parë në jetë, “Lali” provoi mbi krye dhunën e regjimit, atë që e kanë hequr mbi shpinë qytetarë të tjerë para tij, të cilët kanë ngritur zërin përballë padrejtësive të një pushteti që nuk ngurron të përdorë dhunshëm policinë, prokurorinë dhe gjykatat ndaj atyre që i dalin kundër.

Në mesazhin që pati për mediat, i penduar për firmën që kishte hedhur si kryetar i Bashkisë së Tiranës, Lali shpalli kapitullimin dhe u shpreh se kishte pasur në kokë një “ide të gabuar”, se “kështu është kur punon pa informacionin e mjaftueshëm” dhe se për Edi Ramën kishte vetëm “mall” për ta takuar.