Si njerëzit, edhe shtetet, sipas Mershaimerit, kanë në qendër të vëmendjes mbijetesën, pastaj vjen mirëqenia dhe të tjerat. Pikërisht kjo trajektore që ka në thelb fuqinë dhe sigurinë ka çuar shpeshherë në konflikte të mëdha. Tensionet lindin dhe zgjerohen kur një fuqi në ngritje fillon të kërcënojë hegjemonin real, duke çuar drejt luftës. Shembujt janë të shumtë —Athina kundër Spartës; Roma kundër Kartagjenës; rivaliteti anglo-gjerman dhe Lufta e Ftohtë. Ndërsa sot kemi një panoramë të re tensionesh mes SHBA-së dhe Kinës.

Ç’na mëson historia që të parandalojmë katastrofën?

Në shekullin e 5-të para Krishtit kemi luftën e Peloponezit. Athina ishte fuqi detare në rritje dhe kjo alarmoi Spartën, hegemonin dominues në këtë pjesë të Mesdheut. Tukididi shkruan – “Ajo çka e bëri luftën të pashmangshme ishte rritja e fuqisë athinase dhe frika që kjo shkaktoi te Sparta.”

Koalicioni Delian (udhëhequr nga Athina) dhe Koalicioni i Peloponezit (udhëhequr nga Sparta) shkuan në luftë. Lufta zgjati dhe i shkatërroi që të dyja fuqitë e mëdha të kohës. Më vonë, ngritja e Romës solli Luftërat Punike kundër Kartagjenës (264–146 para Krishtit). Kartagjena, talasokracia e pasur e kohës u përball Romën që synonte të dominonte krejt Mesdheun. Në Luftën e Dytë Punike, Hanibali i Kartagjenës thuajse e mori Romën. Pasi mblodhën forcat romakët, në vitin 146 para Krishtit, u shua nga faqja e dheut Kartagjena. Këto ngjarje të rëndësishme nga antikiteti na sjellin në vëmendje atë që shkruan Mearshaimeri dhe Elisoni: Fuqitë e Mëdha nuk bashkëjetojnë kollaj kur njëra e sheh tjetrën si kërcënim ekzistencial.