Grupet parlamentare te opozitës morën të drejtën për të propozuar ekskluzivisht kandidaturat për President në 2 raundet pasuese, që kërkojnë 84 vota. Pas dështimit të raundit të parë, duket sikur insistimi i Alibeajt, Mediut, Dodës madje dhe Dukës sot, pati një rezultat pozitiv. Pas fjalës së Taulant Ballës duket sikur opozita arriti një fitore të rëndësishme. Tani ka një proces ku opozita është e përfshirë, madje ka precedencën për të propozuar.
Nga sot, Partia Demokratike duhet të mbledhë grupin parlamentar, të gjejë kandidatin, ose kandidatët dhe t’ja propozojë maxhorancës, për të zgjedhur Presidentin. Problemi me këtë “fitore”, është se loja e maxhorancës bazohet pikërisht në përcarjen e opozitës. Alibeaj nuk mund të mbledhë më shumë se 22 nga 52 deputetët e PD-së, nuk mund të ketë as një kandidat konsensual brenda opozitës. Nga 22 deputetët që i përgjigjen thirrjes së tij për t’u mbledhur nuk dihet a bëhen 20 që të firmosin një kandidat, edhe nëse Taulanti e paranon atë.
E drejta e propozimit që maxhoranca u fali, vetëm sa i hedh benzinë zjarrit që po dukej sikur fashitej, ndërkohë që Berisha ka dalë në fushatën për kryetar. Injorimi që Rithemelimi po i bënte procesit po e zhvlerësonte diversionin e maxhorancës.
Ishte një lëvizje e menduar mirë që në hyrje të procedurës Kushtetuese. Maxhoranca u kujdes që në mënyrë të paprecedentë, ta fuste zgjedhjen e presidentit në një proces politik pa partitë, duke ia lënë grupeve parlamentare. Lëvizja që përjashtonte Rithemelimin dhe LSI, ia arriti të theksonte përçarjen brenda opozitës. Ata që morën 70 për qind të votave të opozitës në 6 mars, u përjashtuan nga përfaqësimi i opozitës, nërsa 30 për qindshi vrapoi të bëhej fasadë e procesit. Nuk dihet nëse u futën me garanci nga maxhoranca apo nga Ambasada Amerikane, por ishte e qartë që ishin gati të bëheshin fasadë, mjafton që Rama t’i njohë ata si opozitë në vend të Berishës.
Lexo më shumë
Megjithëse e kanë akuzuar shefin e maxhorancës për prishje të marrëveshjes së 17 majit 2017, për prishje të marrëveshjes së 22 korrikut 2016, për prishje të marrëveshjes së 5 qershorit 2020, vendosën t’ja japin edhe një herë të drejtën për t’i gënjyer, mjafton që në anën e opozitës të uleshin ata, 22 nga 63 deputetët e opozitës që pretendojnë se përfaqësojnë gjithë opozitën.
Dhe ia dolën bashkë me Taulantin. Sot në Konferencën e kryetarëve arritën të krijonin mirazhin e demokracisë nën një regjim. Për meritë të kësaj pjese të opozitës, Shqipëria dukej si një vend normal, me një demokraci thuajse perfekte, që po zgjedh Presidentin me një proces të hapur, ku më mirë se në Gjermani apo në Itali, opozita ka të drejtën e propozimit në 2 raundet që kërkojnë shumicë të cilësuar.
Kjo ndodh në parlamentin e votave të blera, në produktin e zgjedhjeve kur sipas OSBE-ODIHR dominoi partia-shtet, në vendin ku Drejtësia është kapur nga partia në pushtet, ku pushteti lokal i takon 99.9 për qind partisë në pushtet, ku të gjitha institucionet e pavarura kontrollohen nga Edi Rama.
Në një vend që ka ndezur alarmin SOS të demokracisë, i konsideruar si “Demokraci Hibride” nga Freedom House, i klasifikuar si më problematiku në Europë për lirinë e mediave, disa deputetë pa vota të opozitës, vendosën të bëhen fasadë e regjimit.
Ata po japin mesazhin e normalitetit demokratik në një vend kur një njeri i ka reshtuar institucionet si gurë tespihesh dhe i sjell rrotull gishtit sa herë mërzitet. Janë të njëjtët që votuan zgjatjen e vettingut, pasi e denoncuan si projekt mafioz, ata që abstenuan për 700 milionë dollarë borxh publik kur borxhi ishte 90 për qind. Edhe nëse nuk janë të shantazhuar, edhe nëse nuk janë të blerë, ata janë më keq se opozita e kërpëratave, që nuk premtoi asgjë kur rastësisht zuri ulëset në Kuvend.
Edhe nëse e marrin Presidentin, edhe nëse Rama tregohet aq bujar në diversion, ose aq frikacak në vision, sa të falë Presidentin për të mbajtur të përcarë opozitën, ai që do të vijë do të ndryshojë shumë më pak gjëra se Ilir Meta, praktikisht asgjë. Mund të jetë, Kali i Trojës, dhuratë e Ramës për përcarjen e opozitës, mund të jetë dhe një tallje e turpshme sa për legjitimimin e procesit, por në të dyja rastet ndryshon shumë pak. Tani le të fillojë cirku me lojën e emrave.
