Edhe këtë javë ne vazhdojmë rishikimin tonë të kujtimeve në celuloid, me një tjetër treshe të bukur të titujve të menduar për ju (këtu pjesa e parë dhe e pjesa e dytë). Bëhet fjalë gjithmonë për filma të përshtatshëm veçanërisht për ata që – si lexuesit tanë – mund të vlerësojnë muzikën e madhe të të kaluarës, pak a shumë të kohëve të fundit. Nuk ju mbetet veçse të përgatisni kokoshkat dhe të shijoni amalgamën perfekte midis tingujve dhe imazheve, falë këtyre tre xhevahirëve të vegjël që ju sugjerojmë t’ia propozoni edhe gjeneratave më të reja: reagimet e tyre mund t’ju surprizojnë!
Pulp Fiction (1994)
Në kinemanë e Tarantinos, muzika është një markë që ecën paralelisht me figurën – shpesh si kundërpeshë – me imazhe të çmendura që shpalosen para syve tanë, duke u shkrirë kësisoj në një unicum të pashlyeshëm. Përbërësit, aq të dashur për regjisorin, këtu janë të gjithë, për herë të parë të shprehur me fuqi maksimale: kulti i b-filmave dhe nënzhanreve, dinamizmi i përkryer “koreografik” i lëvizjeve, paturpësia seksuale e egër, jo non-sens dhe dhuna, e shpërfaqur në ekstrem për t’u shpërbërë më pas me një ironi tronditëse. E njëjta ironi me të cilën Tarantino rrënon mitin e John Travolta duke e bërë atë të rilindë pikërisht nga hiri i tij si Vincent Vega, në vallëzimin me Uma Thurman, në pistën e vallëzimit të Jack Rabbit Slim’s. Nëse këtu rend ‘You Never Can Tell’ e Chuck Berryt, të dashuruarit tanë mund të argëtohen duke kërkuar përgjatë gjithë filmit notat e Al Green, Kool & the Gang, Urge Overkill, Dusty Springfield dhe shumë të tjerë.
Easy Rider (1969)
Chopper-ët e Henry Fondës dhe Dennis Hopper nxitojnë nëpër bobina nga fillimi deri në fund të këtij filmi epik, manifesti i një gjenerate të ndryshme dhe të kontestuar që mund të ndryshonte fytyrën e botës. Ose u përpoq. Një film që në ekranin e madh i mbante të shtangur për frymën madhështore të skenarëve të përshkuar nga të dy protagonistët, të karikuar me një utopu paksa hipike dhe shumë on the road e imagjinueshme për masën homologe dhe raciste të provincës amerikane më rurale. Udhëtimi formues në antikulturën që kompleton sllallamin e pashmangshëm midis drogës, rock’n roll-it dhe seksit pa e fshehur kurrë brishtësinë e dy heronjve shumë njerëzorë. Thelbësor për evolucionin e filmit është fati i avokatit të ri, i interpretuar nga Jack Nicholson. Një kolonë zanore që ka hyrë edhe ajo në legjendë: një ndarje kohe të luajtura nga The Band, Jimi Hendrix, The Byrds dhe e mbizotëruar nga kënga simbol Steppenwolf.
Back to the Future (1985)
Nuk është një kryevepër (edhe pse një Oscar e ka marrë), nuk është një film impenjues e ndoshta as nuk është interpretuar në mënyrë mjeshtërore… Por nëse një film mbetet në zemrën dhe fjalorin e të gjithëve, një klasik është bërë, dhe një vend në plejadën e artit të shtatë e meriton plotësisht. Do simpatinë e Michael J. Fox, do idenë e thjeshtë por gjeniale në baze të historisë, apo do kontrollin komercial të produktit, DeLorean i “Doc” Brown dhe Marty McFly është ende në kujtesën tonë kolektive edhe pas 35 vjetëve. Përveç ngjarjes të pasur me paradokse kohore që ne të gjithë e dimë dhe që edhe sot e kësaj dite ka aq shumë ndikim në botën pafund të serialeve televizive, “Back to the Future” është një shembull i përsosur i paralelizmit kronologjik edhe në muzikë, me një kolonë zanore që alternon (siç vitet 80 donin të bënin) pjesë pop bashkëkohore si ‘The Power of Love’ e ‘Back in Time’ të Huey Lewis and the News apo ‘Heaven is One Step Away’ të Clapton deri tek hitet e përjetshme të rock’n’roll. Duke nisur nga ‘Johnny B. Goode’ të një farë Chuck Berry të sipërpërmendur…
