Kështu kaloi dhe ky skandal, me një ministër të larguar dhe një deputet të dorëhequr. Safeti u harrua me të drejtë. Në këtë vend ku skandali mbivendoset mbi skandalin, ku pa u mbyllur akoma skandali i parë, vjen tjetri më i madh akoma, mbijeton mrekullisht autori. Mbi malin e skandaleve ku bëhen kurban ushtarët, lartësohet pushteti i tij. Sa më i lartë belëhet mali, aq më shumë lartësohet pushteti. Në Shqipëri ka një magji, ku në vend që skandalet nuk e shtypin pushtetin, është pushteti që i shtyp skandalet dhe ecën nga fitorja në fitore.

Kështu, kur Rrajat u rikthyen në vëmendje më agresivë se kurrë më parë, kur skandali nuk mund te mohohet sepse ka një video të publikuar nga vetë autorët, kur për pamjet e dhunës makabre nuk mund të fajësohet opozita, nuk është rasti për të bërë kurban denoncuesin, si u bë me Emiljano Nuhun. Kurbanët këtë herë i serviri Kryeministri, por askush nuk i preku.

Jo vetëm sepse skema bajate, e përsëritur, nuk ngjit më, por edhe se dorëheqja e Rrahman Rrajës e përgatitur nga Kryeministria, ishte një tentativë për te fshehur të vërtetën që e panë të gjithë dhe që e dinin të gjithë, të vërtetën e akumuluar që kur Emiljano Nuhu e denoncoi vite më parë. Pushteti nuk buronte as nga imuniteti dhe as nga mandati i deputetit Rraja, por nga ai që e fuste në listë, duke e treguar hapur mbështetjen për botën e nëndheshme që prodhonte pushtet për të. A do mundte fisi Rraja të kontrollonte policinë deri në pikën që polici të kërcënojë denoncuesin, nëse nuk do të kishte mbështetjen e Ekzekutivit? A mund ta merrte lejen për guroren pa bekimin e shefit të madh? Kush do guxonte të publikonte videon e dhunës që ka ushtruar vetë, nëse nuk do të ishte i sigurtë për imunitetin absolut që e vendos mbi ligjin?

Vetëm një superpushtet mbi ligjin mund të transferojë këtë superpushtet, deri në masën që zbatuesin e ligjit të ndihen inferiorë. Ashtu si me kanabizimin, kur superpushteti i transferuar tek bandat e hashashit, i detyroi policët të punonin për ata, herë si roje dhe herë si hamenj, edhe këtë herë, policët u bënë gardianë të dhunuesve. Sepse Kryeministri në asnjë moment nuk e dënoi dhunën dhe nuk e ka bërë këtë akoma. Në heshtjen e Kryeministrit, institucionet e shndërruara në vegla të tij, lëxojnë mbështetjen për agresorët, ndërsa publiku lexon kapjen nga bashkëpunëtorët që e mbajnë në pushtet.

Çuçi nuk mund të mos dështonte përballë këtij superpushteti. Ai si ministër kishte si gjithë ministrat, pushtetin e një sekretari që vetëm përcjell urdhërat e shefit. Pushteti i politikanit, në një shtet të shthurur dhe në një parti të militarizuar, mbaron në monentin kur lideri absolut i heq shikimin. Prandaj nuk mund të krahasohet me pushtetin e të fortëve lokalë që shkëmbejnë interesa me liderin, prandaj askush në pushtet nuk mund ta luftojë krimin, për sa kohë vendos fatin e pushtetit.

Largimi i Çuçit ishte vetëm një kurban për lartësimin e pushtetit, një larje duarsh që Rama nuk mund ta bënte duke folur për dhunën e Rrajave. Më shumë se shkarkimi i Çuçit tregon emërimi i Taulant Ballës, si një mesazh pa zë se marrëdhënia me krimin nuk do të ndryshojë, përkundrazi do të forcohet. Si një shenjë se presioni i publikut, në një vend ku zgjedhjet janë formale, është më i vogël se presioni brenda mazhorancës, se ëndrra e ushtarit besnik vlen më shumë se pakënaqësia dhe mosbesimi i publikut. Madje, duke emëruar Taulantin e akuzuar shumë herë për lidhje me krimin, Rama paralajmeron se edhe në zgjedhjet e ardhshme, nuk e shqetësojnë votuesit, por numëruesit, blerësit dhe kërcënuesit.

Ky skandal përfundoi si një dhuratë që Rrajat i bënë Taulant Ballës, si kthim i nderit për denoncimin e Emiljano Nuhut.