Në mundsh ta ruash arsyen kur bota humbet fillin

E fajin ty ta hedh – vetes ti besosh,

Sa herë të dyshojnë e s’të përfillin,

Por edhe dyshimet drejtë t’i gjykosh.

Në mundsh të rrish në pritje, nga pritja pa u lodhur,

A, kur të urrejnë, urrejtje mos të ushqesh

Madje ndaj shpifjeve të rrish pa folur

Me thjeshtësi, me to pa rënë ndesh.

Në mundsh të mendosh, por jo në shkatërrim

Të ëndërrosh por jo rob ëndërrimesh,

Dhe t’i trajtosh njëlloj e padallim

Ngadhnjim e shpartallim – burim mashtrimesh.

Në durofsh dot thënjet e tua të drejta

Në kurthe për tradhtarët, kopukët të t’i kthejnë

T’i shohësh të thyera gjërat më te shtrenjta

E prap t’i ndërtosh me vegla që nuk vlejnë.

Në mundsh fitoret që ke korrur t’i flijosh

Si në kumor, në një të vetme lojë,

Të rrezikosh, të humbësh, e prap t’ia fillosh

Dhe humbjen kurrë t’mos e zëshë në gojë

Në durofsh dot muskul, nerv, puls e zemër

Të të shërbejnë edhe kur gjithçka të duket e kotë,

E të qëndrosh kur s’ke më asgjë veç vullnetit

Që veç një fjalë “ QËNDRO” gjithnjë të thotë.

Në mundsh të flasësh me maskarenj, por nderin ta ruash

A të ecësh përkrah mbretit pa krenari që t’vërbon

Nëse armiku ose miku s’të bëjnë dot të vuash

Dhe gjithçka e çmon, por veç sa meriton.

Në mundsh të mbushësh dy minuta aq të rënda

Me vepra që peshojnë-dije dhe mos ke asnjë dyshim

Se jotja do jetë bota me cka ka brenda

Dhe Burrë do jesh, o biri im!