Ankesat dhe denoncimet e Erion Braçes dhe Petro Koçit, edhe pse ndoshta të nxitura nga emocione e gjendje personale, në thelb rrokin gjithë problematikën dhe tiparet që ka dhe manifeston rilindja sot. Betonizimi dhe grykësia, arroganca dhe mosmarrja parasysh e interesit të qytetarëve, kapja e shtetit nga krimi, futja e duarve të bandave në financat publike, oligarkët e pafre, nuk janë çështje lokale të cilat mund të korigjohen me ngritjen e zërit në publik.

Këto janë ashti i qeverisjes në 8 vitet që kaluan. Dhe fakti që dy emra të njohur të mazhorancës dhe me jo pak pushtet, njëri zv-kryeministër dhe tjetri deputet, kontestojnë dhe bëjnë me dije faqe botës se këto probleme vijojnë edhe tani në mandatin e tretë, tregon se asgjë nuk ka ndryshuar, dhe as nuk ka shanse të ndryshojë.

E vetmja mundësi që të ndalej babëzia e zaptimit dhe ndërtimit, që të ndalej pastrimi i parave, që të këputeshin idhjet e krimit me politikën, për sa flasin pra Petro dhe Erioni, ishte 25 prilli.

Numri dy i qeverisë dhe deputeti më i rëndësishëm i qarkut të Fierit, e kanë kuptuar të parët se fenomenet do të vijojnë. Vetëm me vullnet politik, dhe me largimin e elitës që i ka kultivuar këto dukuri, vinte zgjidhja.

Petro dhe Erioni dukshëm ishin pra në favor të rrotacionit. Britma e tyre është e kuptueshme. Denoncimet që bënë në publik do të bien në vesh të zhurdhër me siguri. Ata e dinë mirë se s’ka rëndësi kostumi dhe posti që formalisht mban, qendra e pushtetit është gjetkë. Vendimmarrja është shumë larg tyre.

Koçi dhe Braçe dalin si dy të penduarit e parë të rilindjes, dhe të mbajtjes së pushtetit me forcë, me gjithë ato parregullsi që raportoi dje edhe OSBE-ODIHR në vlerësimin final për votën e 25 prillit.

Financat dhe pushteti do të ndahen sërish me bandat, dhe trotuaret do të njohin ende vinça e rrokaqiej, të paktën edhe në katër vitet në vijim.

Dy socialistët e njohur ta ndajnë mendjen, të bëjnë më shumë nëse duan model tjetër në vend. Të paktën, si hap të parë, e kanë kuptuar se nga partia e tyre nuk vjen asgjë e re.