Në mund ta ruash mendjen kur gjindja përreth,
E humbet e për këtë të fajëson ty,
Në mund t’i besosh vetes kur të dyshojnë,
Veç dyshimin e tyre parasysh ta kesh,
Në di të presësh pa u lodhur sadopak,
Ose kur të gënjejnë ti vetë mos gënjesh,
Ose kur të urrejnë urrejtje s’përdor,
Pa dukje tepër të mirë pa folur si orator.

Në mund ta duash ëndrrën jo si padron,
Në mund të mendosh pa e bërë këtë qëllim,
Në mund të përshkosh Triumf e Rrënim,
Duke i trajtuar këta gjarpërinj njëlloj,
Në mund të dëgjosh të vërtetën që the vetë,
Të shfytyruar nga laro në gracka për lolo,
Ose kur shikon të thyhen gjërat që u dhe jetë,
Të kërrusesh e me vegla të vjetra t’i ringresh.

Në mund me gjithë fitimet të bësh një pirg,
E t’i hedhësh rishtas njëherësh në kumar,
T’i humbësh e të nisësh prapë si në fillim,
E për humbjen mos të pipëtish një fjalë,
Në mund t’i detyrosh zemrën, nerva e pejza,
Të shërbejnë ty pasi të kenë lënë ato,
Të mbahesh kur është shembur në ty gjithçka,
Veç Frymës që të thotë, “Qëndro”!

Në ruan virtytin dhe me turmat në kuvend,
Ose përkrah mbretit ti mbetesh po ai,
Nëse armiq e miq të cënojnë s’kanë fuqi,
Në e çmon njeriun për aq sa ka mend,
Nëse di ta mbushësh minutën që nuk fal,
Si gjashtëdhjetë sekondat distanca në vrapim,
Atëherë e jotja është Toka e çdo gjë që ajo mban
E më shumë se kaq, do të jesh një Njeri – biri im.

Përkthyer nga Çlirim Kokonozi