Tani që po shkruaj këto rreshta, unë nuk e di, dhe as nuk mund ta marr me mend se kush do ta fitojë garën e ashpër që po zhvillohet në Partinë Vulë. Po e them paraprakisht këtë, se nëse ato që do të shkruaj do të dalin të vërteta, të mos më paragjykoni e të më konsideroni si magjistare a ku di unë se çfarë.

As ju dhe as askush nuk mund të thotë me saktësi se cili do të jetë fituesi në këtë garë kolosash që parqiten përpara miliona militantëve dhe sidomos përpara atyre miliona votuesve që i zgjodhën si forcë politike në zgjedhjet vendore 2023. Është shumë e vështirë, madje mund të them se gara është bërë ankth jo vetëm i gjithë spektrit opozitar por dhe i vetë popullit, sepse në këtë fitore ata shohin liderin e së ardhmes, shohin atë që do sjellë përparimin, atë që nuk njeh asnjë humbje, liderin shqiptar që do populli amerikan, që e do Kimi, Eskobari, Blinkeni, Macroni, Sunati, Meloni madje edhe Berluskoni. Jo jo ku i fundit duhet hequr nga lista se tashmë ai e mbylli filmin e dashurive.

Ndihet në ajër tensioni i garës, ndihen ato bulëzat e vogla të shpresës që ditë pas ditë zmadhohen derisa bëhen një ujëvarë shprese dhe bekimesh mbi shpirtrat dhe jetët tona, ndihet konkurrenca, përplasja (në thonjëza mos harroni, se ata janë lidera evropian nuk përplasen me të vërtetë, por përplasin idetë) mes dy programeve, ndihet forca si e magjistarit David Copperfild që hyri e doli nga trekëndëshi i Bermudes pa i ndodhur asgjë. O Zot, faleminderit, sepse kur e mendoj këtë të fundit, që deri më sot nga ai trekëndesh nuk ka dalë askush ndihem aq e lumtur që ne do jemi njerëzit e parë në botë që do ta kemi këtë fat, sa nuk e shpreh dot me fjalë. Shumë popujve mund t’iu duket absurditet kjo gjë, po jo ne, sepse ne e dimë, ne e kemi me fakte të pakontestueshme. Pas kësaj do hyjmë si popull në Librin Guinness të Rekordeve Botërore, si popull që kemi në gjirin tonë të vetmin person në botë që i la targën Trekëndëshit më të frikshëm në botë.

Kjo fushatë elektorale, e vetmja që zhvillohet me firmë, me vulë e me më the e me të thashë, na ka përfshirë të gjithëve. Ajo po bëhet motivi i ditëve tona (O Zot si do bëjmë kur të mbarojë!), për lirinë që po lejon, për risitë që po sjellë në të vetmin proces demokratik zgjedhor të këtyre 30 vjetëve. Po pse more qerratucër nuk i shfaqët më parë këto cilësi, po përse na latë, deri më sot, në duart e trekëndëshistave të një vendi të huaj (nuk kam asgjë me Bermudet si vend e as me popullin e tyre, të mos keqkuptohemi)?! Sa shumë iu ka pritur ky popull, sa vite kemi që si Diogjeni edhe ne në mes të ditës me diell, plot dritë, ku gjithçka duket saktë, me një fener në dorë kemi gjezdisur rrugëve të Shqipërisë duke kërkuar liderin, atë të vërtetin që e fiton çdo betejë që humbet. Pse more çamarrokër të politikës pse, se na bëtë lëmsh fare!?

– Meri zgjohu! Meri zgjohuuuuu!

Ishte mamaja ime që po më thërriste të zgjohesha, sepse zilja e alarmit të telefonit kishte rënë disa herë po unë nuk e kisha dëgjuar. Pasi mora kafenë, hapa telefonin dhe fillova të lexoja lajmet: Lulëzim Basha dhe Gjergj Hani dy garuesit për postin e partisë së vulës. Më erdhi keq për veten por, edhe për të gjithë ju, kisha qenë në endërr!