Për 8 vite në pushtet, Edi Rama ja ka dalë të menaxhojë interesat e flukseve dhe faktorëve të brendshëm në partinë e tij, pjesën më të madhe duke i mbajtur të kënaqur, dhe disa sosh me sundim e forcë. Ruajtja e kohezionit dhe mbajtja nën fre e ambicieve të klaneve të ndryshme, është padyshim një nga meritat që i duhet njohur bosit të rilindjes.

Me gjithë frakturat, pakënaqësitë dhe mërzitë e ndryshme, ai e dërgoi PS-në të bashkuar në zgjedhjet e 25 prillit.

Eshtë e qartë se pasja e shumë pushteteve dhe ndikimi tek të tjerët, si drejtësia, e ka ndihmuar kryeministrin në mbajtjen e kontrollit të plotë mbi organizatën e tij.

Me nisjen e mandatit të tretë, kjo nuk do të jetë më e mundur.

Gara e brendshme për influencë dhe ushtrim force do të jetë e vështirë të qeveriset.

Zilia, xhelozia, arrivizmi, etja për më shumë, babëzia për të kapur sektorët kyç, grykësia për tendera e koncensione do t’i vendosin grupimet në një ethe të vazhdueshme e lëvizje frenetike, çka me shumë gjasa do të ngjizë shizmën e parë të madhe.

Janë disa aktorë që e kanë thyer vetë herësin dhe kanë arritur të mbijetojnë pa dëshirën e Ramës. Dhe ata do të sillen ndoshta si të “pavarur” duke bërë gjithë kohës kalkulime për lidershipin e ardhshëm të PS-së. Të tjerë, kanë marrë vota edhe më shumë se skenderbeu, dhe do të kërkojnë që ky sukses i paprecedentë, të përkthehet në privilegj.

Flukse të ndryshme janë ngjitur në krye, si besnikë të njerëzve të rëndësishëm në parti.

Dhe le të jemi të qartë, ky soj nuk është aty prej parullës; Shqipëria që duam, por si ndjekës me verbëri të interesit; Pushteti që duam.

Lexo edhe :  Rama jep lajmin: Përfundon ura e fundit në Bypass-in e Vlorës

Natyrshëm, sipas një dialektike normale politike, omnipotenca e skenderbeut të rilindjes do të vijë duke u zbehur dita ditës, pasiqë erozioni prej qendrimit një jetë në karrige është i pashmangshëm.

E vetmja mënyrë që mund të ketë Rama për të mos lejuar luftën e brendshme që pritet të sjellë jo pak kosto, është aplikimi i një erdoganizmi të hekurt, ku arrivistët të kërcënohen me një fat të zymtë, që është jo vetëm largimi, por ndoshta edhe përfundimi në dyert e drejtësisë.

Por ai është larg të qenit i tillë, për shkak se do të vijë dita që edhe mbështetja ndërkombëtare të mos burojë pa reshtur, e dështimet e ndryshme në luftë kundër krimit, korrupsionit, apo ngecja në udhën e integrimit, t’i faturohen si përgjegjësi, e kjo do ta dobësojë jo pak odiseun e socialistëve.

Rama nuk ka dot atë pozicion të rëndësishëm rajonal apo global që t’i amnistohet çdo arbitraritet apo brutalitet ndaj kundërshtarëve e kritikëve.

Krisjet e brendshme tek rilindja do të jenë një shans i mirë për Partinë Demokratike që të fitojë terren dhe të ngulisë tek mbështetësit dhe publiku bindjen se pushteti i atyre është i përkohshëm dhe se fundi e dorëzimi është i pashmangshëm.

Nuk dihet sa e afërt do të jetë, por dita kur PS të përfundojë në opozitë ka për të qënë një mot shumë i vështitrë për të, pasi betejat e brendshme do të kthehen me siguri në luftë të çdo forme e përplasje guerrile ngado, dhe partia më e vjetër në vend do të shohë t’i tronditen keqazi themelet për herë të parë.