– Replikë me një gjuhë-gjarpër –

Kur Franca dhe Gjermania lanë pas të kaluarën e përgjakshme dhe u pajtuan për të nënshkruar Traktatin e Romës më 1958, historia kishte luajtur rolin e saj. Përgjatë viteve 1945-1949, Gjykata e Nurembergut kishte dënuar krimet e Gjermanisë Naziste, dhe vet gjermanët kishin shprehur pendesë të thellë për vuajtjet dhe tmerret që i kishin shkaktuar njerëzimit. Megjithatë, duhet nënvizuar fakti se krimet e Gjermanisë hitleriane nuk ishin të drejtuara posaçërisht kundër Francës, por kundër humanizmit. 

Historia e marrëdhenieve franko-gjermane kapërcen kufinjtë e Luftës së Dytë – ato përmbledhin shekuj historie lufte dhe bashkëjetese të pashoqe, që daton qysh në mesjetën e hershme me Karlin e Madh, perandoria e të cilit përfshinte pjesën më të madhe të territorit të Francës dhe Gjermanisë moderne, si dhe Holandën, Belgjikën, Luksemburgun, Zvicrën, Austrinë, Slloveninë dhe Italinë veriore.

Në të vërtetë, krejt historia e Europës është e mbushur me luftra të përgjashkme, me aleanca dhe traktate, me epoka të ndritura por edhe me humnera tmerri dhe krimesh të pashoqe. Luftrat shekullore që e ndanë Europën, e bashkuan mendjet e ndritura të Rilindjes Europiane – me shkrimtarë si Johann Wolfgang Goethe dhe Victor Hugo, me filozofë, kompozitorë, poetë dhe piktorë të jashtëzakonshëm – që sot përbëjnë zemrën e humanizmit njerëzor.

E bëra këtë parashtrim kaq të gjatë me Europën dhe marrëdheniet franko-gjermane, për të nënvizuar edhe njëherë diferencën e madhe dhe krahasimit të pamerituar që i bëjnë pajtimit mes shqiptarëve dhe shtetit serb. Kjo vlen për ata shqiptarë që besojnë dhe propagandojnë këtë pajtim si diçka shumë të thjeshtë, domethënë arritjen e paqes pa pendim – dhe marrëdhenieve të hapura ekonomike pa kufinjë – me shtetin më agresiv në Europë e ndoshta në botë – Serbinë.

Ka diçka që nuk mund të injorohet kurrë – dhe këtë e dinë mirë të gjithë politologët seriozë – se paqja pa pendim është e pamundur, se paqja pa njohje reciproke është farsë, se paqja duhet të vijë përmes njohjes ndërkombëtare dhe ligjit ndërkombëtar – duke dënuar pamëdyshje krimet e luftës dhe krimet kundër njerëzimit.

Edi Rama mundet – sepse ai është një gjuhë-gjarpër – të nënshkruajë marrëveshje me Serbinë duke injoruar Kosovën, madje duke mohuar ekzistencën e saj si shtet i pavarur dhe si një realitet politik, ekzistencial për të gjithë shqiptarët në Ballkan. Edi Rama fshihet pas projektit serb të Ballkanit të Hapur – kinse se ky plan qenka edhe plani i aleatëve tanë strategjik. Mundet – për arsye komplekse dhe që nuk mund të intepretohen thjeshtë – që Ballkani i Hapur ka njëlloj përparsie kryesisht për shkak të diplomacisë serbe, por që kurrësesi nuk mund të realizohet pa marrëveshjen përfundimtare Kosovë – Serbi, dhe mbi të gjitha – pa pendesën e Serbisë për krimet e gjenocidit të kryera në Kosovë. Sepse rruga për tek paqja kalon vetëm përmes pendesës. 

Vetëm 22 vjet më parë Sllobodan Millosheviç i ngarkonte kufomat e djemve shqiptarë në kamiona për t’i zhdukur nëpër varre masive në gropat e Serbisë, ndërsa Aleksandër Vuçiç shërbente në qeverinë e tij si Ministër i Informacionit. Ai thotë se “Serbia nuk do të njohë kurrë Kosovën si shtet të pavarur” dhe se “Kosova është Serbi”. Bazat ushtarake serbe me armatim rus kanë rrethuar Kosovën dhe të gatshme për agresion kundër Kosovës. Në këto rrethana, marrëveshje kaq të mëdha janë thjeshtë të pamundura.

Sot gjuhë-gjarpëri Edi Rama – nga pozitat e askushit – sulmonte me gjuhë fyese ish-kryeministrin Ramush Haradinaj, duke i treguar arat. Me sa duket, gjuhë-gjarpëri Rama nuk e di se Ramush Haradinaj e ka la tokën e Kosovës me gjakun e vëllezërve dhe familjarëve të tij. Merreni me mend – Edi Rama i tregon Arat e Kosovës Ramush Haradinajt! O tempora, o mores!

***

Duke u rikthyer edhe njëherë në krye – paqja dhe pajtimi mes serbëve dhe shqiptarëve është i mundur vetëm përmes pendesës së thellë dhe ndjesës së sinqertë të shtetit serb; përmes gjetjes së mbetjeve mortore të mijëra shqiptarëve të zhdukur në Serbi, dhe njohjes së gjenocidit të kryer kundër Kosovës. Vetëm pas kësaj mund të arrihet paqja e përherëshme dhe njohja reciproke.

Përndryshe, 30 vjeçarët e sotëm – adoleshentët e vitit 1999 i njohin mirë “arat e Kosovës” – sepse i kanë matur me këmbë dhe ujitur me gjak. Përndryshe – nuk mund të ketë paqe të njëanëshme, por paqe të thellë, serioze dhe të sinqertë.

Përndryshe – një gjuhë-gjarpër nuk mund të jetë as serioz, as i sinqertë.

Helmues – sigurisht.