Protesta e punonjësve bashkiakë dhe patronazhistëve qeveritarë, të enjten para Gjykatës dhe Prokurorisë së Posacme, duhet të shënohet si një nga rastet më spektakolare të absurdit politik. Jo për atë se çdo qeveri, dhe sidomos kjo e tashmja në Shqipëri, ushtron pushtet ekzekutiv të konsiderueshëm, por edhe se e njëjta qeveri, për të njëjtin institucion para të cilit protestonte, ndërroi katërcipërisht gjuhën dhe qëndrimin.
Pa harruar këtu një gjë, që është përkufizuese e natyrës së qeverive: ato nuk protestojnë; e kundërta protestohet kundra tyre, për faktin e thjeshtë se kur, sado formalisht, ke siguruar një shumicë, ua lë pakicave instrumentin e kundërshtimit.
Ky moment është keqpërdorimi i parë dhe flagrant i pushtetit si koncept. Por socialistët, këta specialistë, do thoshte i ndjeri Pjetër Arbnori-të së keqes do të shtonin të tjerë-nuk mjaftohen me shfrytëzimin vetëm të pushtetit si koncept. E bënë këtë të enjten, edhe fizikisht, duke kundërshtuar edhe veten. E kam fjalën te ‘mungesa strategjike’ e Policisë së Shtetit në perimetrin e protestës, duke shpërfillur edhe një kërkesë për ndihmë –sipas ligjit-të Gardës së Republikës.
Të premten e një dite më vonë, ministri i Brendshëm, një shvejk lokal shumë i lezeçëm në marrina, e shpërfaqi absurdin e pushtetit, edhe verbalisht, kur tha se nuk kishte protestë dhe as rrezik, por vetëm një tubim simpatizantësh.
I njëjti ministër ka qenë në detyrë, të disa të mëparshme, kur protestat apo tubimet kanë marrë tjetër përgjigje. Po aty, në 2-3 raste, mbështetësit e Sali Berishës janë tubuar për të përcjellë kryetarin e tyre në paraqitjet në SPAK apo GjKKO. Në çdo rast forcat policore kanë qenë të pranishme dhe të përforcuara. Sikur asgjë, e kanë ndjellë rrezikun me praninë e tyre, edhe pse ai mund të ketë qenë ose jo i pranishëm. Për të kthjelluar këtë, duhet thënë se, në asnjë rast, nuk ka patur përplasje mes të tubuarve dhe policise, dhe aq më pak dhunë verbale apo fizike kundër prokurorëve e gjyqtarëve. Mbështetësit e opozitës kanë shkuar aty, përcjellë dhe dëgjuar komunikimin publik të Berishës, dhe mbrapsht. Ndryshe nga ‘simpatizantët’ e qeverisë, ata nuk u kanë zënë pritë funksionarëve të drejtësisë, nuk i kanë pritur deri në daljen nga zyrat, nuk u janë hedhur sipër makinave, apo goditur ato, siç ndodhi me të pakorruptuarit e ndërkryer të enjten.
Për të kuptuar disi më qartë ‘ndërhyrjet strategjike’ të Policisë, kujtoni situatën groteske para pak muajsh, kur Specialët e Hoxhës u futën në territorin e Kuvendit. U lips ndërhyrja e Gardës për t’i ‘qartësuar’ për shkeljen. Policia, me zell të tepruar, ndoqi një grusht protestuesish që u zhvendosën sporadikisht nga Bashkia te Kuvendi. Skenat e asaj dite, me policë specialë duke u kacafytur me deputetët e opozitës në lulishten e Kuvendit, i përkasin përfytyrimit të banales.
Të kuptohemi, banaliteti nuk është i policëve të keqpaguar dhe keqtrajtuar-edhe ata shqiptarë të thjeshtë-por i qeverisë, ministrit dhe kryeministrit.
Nuk ka si kulmon banalja, më shumë se nga ullukët që kullojnë mbrapshtinë e gjirizeve të pushtetit, se sa te precedenti i një qeverie, që ka pafund pushtet, dhe del në mexhlis për të marrë edhe pushtetin e fundit në vend: protestën.
Kjo bie në sy edhe më shumë, për faktin se protesta është kategori etike, pakice dhe kundrabalance. Patronazhistët e Ramës dhe Veliajt, në rrethimin e SPAK dhe GjKKO nuk janë as etikë, as pakicë dhe as në kërkim të balancës.
Pasi kanë vjedhur e ndarë plaçkën, kuçin e maçin e çdo pasurie publike, kërkojnë të shfrytëzojnë edhe xeherorin e fundit të një pasurie që, si shumë të tjera, nuk është e tyrja: të drejtën e protestës, tubimit, rebelimit, kryengritjes.
Nuk fitojnë gjë me të, sigurisht. Veçse, u dhurojnë syve që vështrojnë, habi dhe përçmim të asaj që, është qesharake dhe shfaqet në mijëra formë.
