Rusifikimi i Shqipërisë, rreziku që vjen prej hemisferës gjeopolitike të Vladimir Putinit, nuk janë dhe aq ndikimi me fuqi të fortë (hard power) apo të butë (soft power), se sa një molisje e përgjithshme e vetëdijes, një anestezi mbi vetë mendimin dhe reagimin, që i bën njerëzit të ndihen dhe të shfaqen si apatikë dhe të painteresuar. Madje, hera herës, edhe të bezdisur dhe nervozë, nga ata që mendojnë ndryshe, flasin ndryshe dhe veprojnë ndryshe.

Dikush e quan diktatura e relativizimit, një tjetër penetrim i pushtetit, e të tjerë vetëdije e ulët komunitare. Sidoqoftë, mendoj se kjo gjendje e shoqërisë shqiptare është gjëja më pro-ruse që shfaq. Është mpirja e përgjithshme e asaj tip shoqërie, e ilustruar nga rusja, që, psh, pushtimin e Ukrainës e mbllaçit si një kronikë të përditshmërisë, si, ta zëmë, dalja e një treni nga shinat në linjën Shën Pjetërburg-Moskë. Apo liderin e opozitës, të cilin Putini e përndjek, e burgos apo e helmon, e sheh vetëm si një aksesor, dhe jo si një fakt që i jep shoqërive të lira thelb, ose shpjegon mungesën e tij. Elementë të tillë si Alexey Navalny, Pusssy Riot, Ana Politkovskaja, e me radhë, janë sall shpërqendrime, që e bëjnë kupolën e artë të Kremlinit, si fuqi politike dhe financiare, të shkëlqejë edhe më shumë. Pra, ata nuk janë aty si njëra anë e spektrit, por si rudiment që shoqëritë e lira të Perëndimit i spërkasin mbi Rusi. Njëfarë provokimi jolëndor, i cili nuk duhet lënë të shndërrohet në diçka më shumë se aq.

Pozicioni që, shoqëria e ushtruar nga pushteti, ka ndaj këtyre elementëve, është njëfarë skërmitjeje demokratike: ju mund të ekzistoni, por me lejen tonë! Këtë vetëdije e sheh të bëjë vend edhe në Shqipëri. Reagimi, në disa qarqe mediatike-politike-shoqërore, ndaj pozicioneve opozitare, dhe së fundmi protestës së 11 shkurtit, është një lloj ‘habie ruse’. Nëse e lëmë mënjanë apatinë shoqërore, dhe merremi me habinë e atyre që ndajnë debatin e mbrëmjes me shoqërinë, duke e ushtruar atë pikërisht në apati, do të gjejmë se këta ‘rusë të së sotmes’ janë ‘danezë të së shkuarës’.

Po çfarë është protesta e 11 shkurtit në një sinops? Është reagimi i opozitës pas publikimit të fakteve në aktpadinë e Departamenetit amerikan të Drejtësisë, ku kryeministri Rama, dhe njerëz të afërt me të, figurojnë personazhe kryesore, si sabotatorë të procesit të brendshëm politik. Siç del qartë, një prej krerëve të FBI është nxitur dhe paguar që të hetojë kundërshtarin politik të Ramës. Pyetja që gjithshkush mund të bëjë është: a ka metoda të njëjta edhe në gatimin e non grata-s për kryetarin e PD, Sali Berisha? Amerikanët, në sistemin e drejtësisë, i dënojnë ose shfajësojnë të pandehurit bazuar mbi prova, që janë brenda ose jashtë ‘reasonable doubt’ (dyshimit të arsyeshëm). A mundemi të dyshojmë arsyeshëm se Partia Demokratike është goditur brinjë më brinjë, duke i hequr nga poshtë këmbëve platformën e garës së hapur, dhe duke e futur në një konteskt ndërkombëtar shkatërrimtar?

A duhet Partia Demokratike të ngrihet dhe ta bëjë kauzë këtë padrejtësi? Sigurisht. Jo vetëm për rastin në vetvete, por edhe për raportin që ky rast ndërton me ‘kauzat’ që opozita e mëparshme ka paraqitur për të thirrur popullin në shesh dhe për të protestuar. Marrim për shembull protestën e 21 janarit të vitit 2011. “Populli opozitar” u thirr para Kryeministrisë, në fjalët e Ramës, “edhe për të tejkaluar opozitën”, pra për të bërë dhunë, për një video ku shfaqeshin dy ministra të qeverisë, të cilët flisnin për 700 mijë euro. A duhet të dalë populli në protestë nëse zyrtarët e saj të lartë korruptohen apo korruptojnë me 700 mijë euro? Natyrisht. Duke pranuar këtë standard, çfarë do duhej të bënte populli sot, kur, afërsisht shumën e korrupsionit të përfolur të dy ministrave, e konsumon vetëm pastruesja e një drejtoreshe të qeverisë Rama?! 

Pa harruar raste të tjera, të po kësaj qeverie, në kohën kur ishte opozitë. Klasiku ndër ta është rasti i famshëm i Griseldës së Kavajës, të cilën narrativa e eksponentëve socialistë të asokohe, e la me barrë dhe e futi në mjetin e rrëmbimit të njerëzve të qeverisë së PD. Kur Erion Veliaj thotë sot se “çështja McGonigal është një stuhi në gotë”, ai di diçka, se është ekspert i gotës, por jo i stuhisë. Ato, për mirë a për keq, kanë forcën të ndodhin jashtë nesh. Si stuhia McGonigal për shembulll.

Ata që habiten me protestën e 11 shkurtit kanë një problem me opozitën, kuptohet. Por problemin më të madh e kanë me veten. Topitja e tyre mund të vijë nga afërsia me pushtetin, nga tradita e gjatë e nënshtrimit, apo të jetë çështje karakteriale. Në të gjitha rastet ata janë një trupë e gatshme për rusifikimin e Shqipërisë. Një vend që i jep leje opozitës sa për të qenë rrotull.