Kam qenë dhe unë një ditë si KQZ-ja sot. Por vetëm atë ditë. Qershor qe atëherë shumë mote më parë. Po shkoja me shërbim në Korçë si gazetar. Udhëtonja vetëm me shoferin e redaksisë.

Ngiste një BÇ kineze që harxhonte 30 litra benzinë për 100 km. Ishim duke qeshur nga shakatë e njëri-tjetrit kur në Qafë-Thanë ndeshëm vargun e gjatë me çiklistë. Zhvillohej turi kombëtar nën kujdesin e gazetës “Bashkimi”.

Afruam surratin te xhami që ta shijonim më shumë garën. Por sa kapëm bishtin e vargut pamë një çiklist që ngrihej mbi shalën e biçikletës, por nuk kishte fuqi ta çonte poshtë pedalin. Gati po rrëzohej, as bëhej fjalë të ecte në atë malore aq të fortë. E njoha, qe çuni i djalit të kryeredaktorit tonë.

-Ta marrim urgjent në makinë!-i thashë shoferit.

-Je në vehte, mo?!-u çudit ai.

Por i thashë të ndalonte e të hapte krahun. Mora lehtë çiklistin, djalin e eprorit tim pra, si me qënë i sëmurë. E futa në makinë dhe në pëqi i rrasa biçikletën. U nisëm, kaluam vargun e sportistëve dhe në zbritje të qafës, buzë gjolit të Pogradecit, ndaluam ta zbresim.

-Aman, më mbani në makinë deri në Maliq,-na tha.

Ashtu bëmë. Në Maliq e lëshuam në tokë, ikëm drejt Korçës. Në darkë në tv pamë kronikën për rrethin çiklistik. I pari kishte dalë ai langaraqi, i biri i shefit që ndihmova unë. Mbante në dorë një tufë me lule dhe shpërndante puthje me dorë nga të katër anët. Rrezatonte lumturi ky triumfator i ndihmuar nga mashtrimet e mija dhe të anëtarit tjetër të “KQZ”. Të shoferit, mo. Të shoferit.