Një studim përmbi subvencionet publike për të zgjeruar mbulimin e përgjithshëm me pemë hipotezon se kjo çon në zvogëlim të sipërfaqes së pyjeve natuyrorë, duke kompromentuar biodiversitetin
Mbjellja e pemëve të reja mund të mos jetë zgjidhje për problemet klimaterike, përkundrazi, në disa raste mund të tkurrë biodiversitetin me ndikim skarco në emetimet e karbonit. E teorizojnë një hipotezë të tillë dy studime të ndryshme, të kryera përkatësisht nga ekspertë të Stanford University dhe Colorado State University, dhe të botuar në revistën Nature Sustainability.
Studimet kanë analizuar stimujt financiarë për pronarët e tokave për mbjelljen e pemëve dhe kontributin e plantacioneve të reja mbi përhapjen e karbonit në atmosferë. “Vitet e fundit është shfaqur ideja se mbjellja e pemëve mund të përfaqësojë një zgjidhje efektive dhe me kosto të ulët për të zvogëluar problemet mjedisore, duke qenë se studime të mëparshme kanë treguar potencialin e madh të pemëve për magazinimin e karbonit, dhe shumë vende kanë ngritur fushata për të promovuar mbjelljen e pemëve”, thotë Eric Lambin nga Stanford University, duke shpjeguar se angazhimet politike të rreth 40 kombeve synojnë rivendosjen 350 milionë hektarëve tokë brenda vitit 2030.
“Sidoqoftë – vazhdon Lambin – nevojitet kujdes i veçantë: para së gjithash sepse 80% e angazhimeve të marra deri më tani kanë të bëjnë me plantacionet monokulturë ose të limituara në produkte specifike siç janë frutat ose goma. Ne pamë rastin e Kilit, ku një subvencion i moderuar ka stimuluar mbjelljen e pemëve nga 1974 deri në 2012, politikë e marrë si shembull në nivel global, me shtetin që financonte 75 përqind të kostove të mbjelljes së pyjeve të reja, megjithëse atëherë zbatimi i ngadaltë dhe kufizimet e buxhetit nënkuptonin se disa pronarë tokash thjesht zëvendësonin pyjet natyrale me mbjellje të reja pemësh, më fitimprurëse”, shton eksperti.
Lambin preçizon se sipas rezultateve të kërkimit, regjimi i subvencioneve e ka zgjeruar vërtetë mbulimin e përgjithshëm me pemë, por duke zvogëluar sipërfaqen e pyllit natyral dhe duke kompromentuar biodiversitetin. “Nëse politikat projektohen apo aplikohen keq, ekziston rreziku i çuarjes dëm të parave publike, të çlirimit të karbonit dhe humbjes së biodiversitetit, që është saktësisht e kundërta e asaj që synojnë këto politika,” thotë Lambin.
Studimi i dytë analizoi sasinë e karbonit që një pyll i mbjellë rishtazi është në gjendje të thithë nga atmosfera, bazuar në të dhënat e mbledhura në veri të Kinës, duke marrë 11 mijë mostra nga toka. “Sipas të dhënave tona, plantacionet e reja në tokat e varfëra me karbon plantacionet e reja mund të rrisin dendësinë e karbonit organik, i cili në të kundërt zvogëlohej në tokat tashmë të pasura me këtë element”, deklaron Anping Chen i Colorado State University. “Shpresojmë që puna jonë të ndihmojë për të kuptuar se praktikat e ripyllëzimit nuk janë zgjidhje imediate, nevojiten detaje teknike dhe ekuilibra”, përfundon studiuesi.
