Ballkani i Hapur u kthye, ndërsa deklarata e Samitit të Shkupit u gris nga Serbia, pa mbushur as 24 orë. Organizimi i qeverisë së Maqedonisë së Veriut, nuk kishte asnjë lidhje me Procesin e Berlinit, asnjë lidhje me nismën 6 miliardë euroshe të Brukselit. Ishte vetëm një rikthim i Ballkanit të hapur, me të njëjtët protagonistë, me të njëjtat teza dhe si rrjedhim me të njëjtin rezultat.
Samiti ku përfaqësuesit më i lartë i BE-së ishte drejtori teknik, shpalli si moto, harrimin e problemeve dhe konflikteve, në shërbim të tregut të përbashkët rajonal dhe zhvilllimit ekonomik, nëpërmjet paketës 6 miliardë të premtuar nga Bashkimi Europian. Por, ndërsa BE përfaqësohej nga një drejtor teknik, SHBA përfaqësohej me ndihmës-sekretarin e SHtetit, James O-Brien, duke e kompromentuar formatin. Në krah të liderëve si gjithmonë qëndronte Alex Soros, i njohur si proomovues i Ballkanit të Hapur dhe organizator i takimeve informale që tentuan të nxjerrin jashtë loje Procesin e Berlinit.
Ndërsa Procesi i Berlinit ofron zgjidhjen e problemeve dypalëshe, rritjen e sigurisë në Rajon, për të hapur rrugën e bashkëpunimit ekonomik rajonal, Samiti i Shkupit, tenton tu vërë kapak mosmarrëveshjeve entike, kufitare dhe politike, të injorojë pasigurinë dhe tensionet, për të dhënë idenë e dëgjuar më parë, se bashkëpunimi ekonomik mund të shërbejë për paqen. E dëgjuar më parë në Novi Sad për tu bërë motoja e Ballkanit të Hapur. Ideja që dështoi me brandin Open Ballkan, u rishfaq në Shkup me një emër tjetër, shumë të gjatë për tu kujtuar.
Ndërsa firmosën marrëveshjen e radhës së Open Balkan, për tregjet e punës që do hapen nga 1 marsi mes Serbisë, Shqipërisë dhe Maqedonisë së Veriut, tre liderët tentuan deri në fund të injoronin konfliktet e hapura. Vuçiç fliste përpara gazetarëve për dinarin e përjashtuar nga kursi i këmbimit, sikur Bursa Ballkanike e sapokrijuar të ishte tronditur, Kovaçevski për reformat dhe tregun rajonal sikur armët të ishin ulur. I vetmi që e prishi paksa këtë sjellje ishte Edi Rama, i cili në vend që të fliste për ekonominë dhe reformat, edhe për shkak të moskokëcarjes dhe paaftësisë, zgjodhi të përqëndrohej tek një ide që nuk kishte asnjë lidhje me takimin, Samitin për Ukrainën. Këtë lajm zgjodhi të jepte Rama nga një takim rajonal, pasi kishte firmosur me Vuçiç dhe Kovaçevskin për ringjalljen e Ballkanit të Hapur.
Por, si u ringjall Ballkani i Hapur, pasi Rama e shpalli të mbyllur? Vullnet i kujt është kjo iniciativë që nuk po e mbyll dot as Gjermania, as Franca dhe po e merr me vete Shqipërinë kundër vullnetit të saj? I pari që e kundërshtoi publikisht ishte Vuçiç, por në Samit nuk pati asnjë shenjë që Presidenti i Serbisë dhe Kryeministri i Shqipërisë të kishin ringrohur marrëdhëniet. As autoriteti i Kovaçevskit në prag të dorëheqjes, nuk dukej i shtuar aq sa të rithemelonte Ballkanin e Hapur. Kjo mund të shpjegohet vetëm me prezencën e Alex Soros dhe O’Brian dhe sigurisht me mosprezencën e një përfaqësuesi politik të Bashkimit Europian. Të paktën ky do të ishte një ngushëllim për pengmarrjen e Shqipërisë dhe Kryeministrit në një iniciativë që nuk e dëshiron.
E sigurtë mbetet se ajo që ndodhi në Shkup, si surrogato e Ballkanit të Hapur, vetëm sa e minon procesin e pajtimit dhe bashkëpunimit të Rajonit, që po tenton të realizojë me vështirësi Procesi i Berlinit. Mohimi i probleme të mëdha mes shteteve kufitare dhe Serbisë në Rajon dhe përqëndrimi tek ekonomia, si ekspansion i Beogradit, vetëm sa e rrit tensionin dhe mundësinë e një përplasjeje, duke sabotuar procesin e Berlinit.
Albin Kurti e vërtetoi këtë, duke i mëshuar çështjes së Sigurisë me Serbinë, përpara hapjes së kufirit për mallrat. Ndërsa sot, vetëm një ditë pas Samitit, Brnabiç e konfirmoi Kurtin, duke grisur deklaratën e Shkupit, madje edhe Marrëveshjen e 18 marsit në Ohër. Ky ishte një tjetër dështim i tentativave për të zgjidhur problemet me metodat okulte të lobistëve të huaj dhe autokratëve vendas.
