Kundër gjyqtarëve, kundër sondazheve, kundër atentatorëve, kundër gjysmës së botës dhe për disa edhe kundër mirëkuptimit
Kundër gjyqtarëve, kundër sondazheve, kundër atentatorëve, kundër gjysmës së botës dhe për disa edhe kundër sensit të shëndoshë. Teksa po shkruanim, në faqen e internetit të New York Times, bilanci tregon se në në një kohë kur nuk është numëruar më shumë se gjysma e kutive të votimit, Donald Trump ka një shans 89% për t’u bërë sërish president i Shteteve të Bashkuara. Nuk ishte një siguri matematikore, Kamala Harris kishte ende shpresë, të zbehtë sigurisht, por në momentin kur nuk arriti të fitojë tre nga shtetet e pasigurta të të ashtuquajturit Rust Belt, atëherë rruga për kthimin e manjatit në Shtëpinë e Bardhë ishte e qartë. Dhe fatmirësisht në mënyrën më demokratike të mundshme, pa pasur nevojë për shamanë dhe tentativa për grusht shteti.
Do të ketë kohë për analiza, por që tani mund të nxirren disa përfundime. Ndërkohë, mund të thuhet se edhe një herë janë pak ata që e kanë kuptuar thelbin e Amerikës së thellë, asaj midis valëve të Kalifornisë dhe dritave të Nju Jorkut, asaj Amerike ku rezonon një mesazh bazik: jo emigracionit të paligjshëm, jo inflacionit, jo luftërave të përhershme. Çështje të thjeshta, të përsëritura deri në rraskapitje, por që kanë funksionuar, aq sa Trumpi është kapërceu edhe triumfin historik të votës popullore.
Realiteti i dytë i qartë është se vala e pritshme demokratike, e parë në rritje të vazhdueshme pas ndryshimit të guximshëm të kandidatit në garë, nuk ndodhi. Harris nuk ia doli mbanë nëpër Swing States. Jo vetëm kaq, por nuk pushtoi as segmentet e elektoratit që analistët dhe mediat (përfshirë disa paloanalistët tanë) i konsideronin si të mirëqena: gratë, afro-amerikanët dhe latinët. Dikush thekson dhe do ta thotë patjetërm maskilizmin mbizotërues të personalitetit të manjatit, që pas Hillary Clinton do ta mundte edhe Harrisin, por ndoshta historia e saj personale si përfaqësuese e establishmentit peshon më shumë në Hollivud, pranë yjeve të shndritshme të spektaklit dhe të bukurisë që e mbështetën të gjithë, por larg nevojave të Vendit real, atij që është i pisët dhe jo aq i bukur e i shndritshëm.
Ja pra, nëse rifitimi i Amerikës dukej i pabesueshëm vetëm pak muaj më parë, Trump tani po përballet me një sfidë edhe më të ashpër: rifitimin e vlerësimit të atij Perëndimi i cili që që nga sulmi në Capitol Hill e ka cilësuar atë si të papërshtatshëm për shumëgjë. Të sigurtë që nuk do të mërzitemi as kësaj rradhe, do të jemi spektatorë të interesuar. Dhe me një mësim të madh në mend: nëse Trampi i vetëm, kundër gjyqtarëve, kundër sondazheve, kundër atentatorëve, kundër gjysmës së botës ia arriti kushedi çfarë mund të bëjnë të tjerët…
Dardan MITROVICA
