Priti një vit. 365 ditë të gjata. Pa kujdes, mes të ftohtit dhe vështirësive të tjera që duhej të duronte duke jetuar nëpër shkëmbinj. Pikërisht atje ku ishte mësuar të shkonte me çiftin e moshuar të peshkatarëve me të cilët jetonte. Për qenin Noorung, ai vend, ai ishull shkëmbor, ishte një vend i këndshëm, për të luajtur, eksploruar dhe, mbi të gjitha, për të shijuar ditët me pronarët e tij.

Fatkeqësisht, një ditë, çifti i moshuar u sëmur rëndë dhe u transportua me urgjencë në anën tjetër të vendit. Noorung nuk mundi t’i ndiqte dhe, duke mos kuptuar arsyen e zhdukjes së tyre, i priste ditë pas dite në atë ishull plot me shkëmbinj të thepisur nga valët e detit shpesh të pamëshirshme. Me shpresën e kthimit të tyre.

Ditët nuk ishin të lehta: Noorung iu desh të përballonte sulmet e qenve të tjerë, të duronte kushtet e këqia të motit, të durojë urinë dhe etjen. Por dashuria e tij për ata dy pleq, për shokët e tij të jetës, ishte më e fortë se çdo vështirësi. Dëshira për t’i parë përsëri, që të mund të kalonin përsëri ditë të bukura së bashku, ishte shumë më e madhe.

Prania e atij qeni nuk kaloi pa u vënë re dhe disa banorë të zonës thirrën vullnetarë nga një strehë lokale që u përpoqën ta kapnin. një detyrë jo e lehtë duke pasur parasysh vullnetin e qenit për të qëndruar në atë vend dhe atyre iu desh të përdornin qetësues që të mund ta merrnin atë pa e dëmtuar qenin gjatë arratisjeve të tij.

Për fat të mirë, shëndeti i tij rezultoi i mirë, thanë veterinerët dhe brenda pak ditësh Noorung gjeti një shtëpi të re: një familje, e cila e njihte çiftin e moshuar, vendosi t’i jepte një jetë të dytë qenit besnik dhe të dashur.