Çfarë kanë të përbashkët tre filmat që duam t’ju propozojmë për të parë sot? Energjia, pa dyshim, fakti që kanë bërë për vete në mënyrë të pashlyeshme më shumë se një gjeneratë dhe mbi të gjitha momentet e tyre “clou”, mrekullisht të rrethuar nga kolonat zanote përkatëse: një nga vitet ’60, një nga vitet ’80 dhe një … që më shumë se vitet ’70 nuk bëhet!

Animal House (1978)

Humori dhe tallja e botës së vëllazërive universitare, që shënoi fillimin e bashkëpunimit midis John Belushi dhe gjeniut të komedisë groteske amerikane John Landis. Seks, alkool dhe Rock’n’Roll, në një seri të papërmbajtshme zgjedhjesh muzikore që ju bën të hidheni përsëri në përrallat e mrekullueshme Sixties… Deri në triumfin e John “Bluto” Blutarskit gjatë skenës mitike të Party Toga (që lançoi një modë të vërtetë midis të rinjve amerikanë të kohës). Këtu suksesi i Isley Brothers ‘Shout’ bëhet i pavdekshëm në versionin e Lloyd Williams, i cili i jep zë liderit të imagjinarëve Otis Day & The Knights. Po ashtu, vlen të përmendet edhe coveri i freskët i ‘(What A) Wonderful World’ i riinterpretuar nga Sam Cooke.

9½ Weeks (1986)

Elizabeth McGraw dhe John Grey: shumë vite para 50 hijeve të kota, ishin 9 javët e nxehta të shkatërruara të përjetuara nga Kim Basinger dhe Mickey Rourke, seks simbolet e vërteta të një epoke. Për ta riparë atë përsëri sot filmin e Adrian Lyne – i cili gjithmonë ka dashur të jetë pjesë e pasioneve të errëta – nuk është aq skandaloze mes patinës së tepruar dhe ndonjë naiviteti. Por, por,… Por është bukur ta rishohësh sërish. Të zhysësh veten në notat elegante të ‘Slave to Love’ nga Brian Ferry, Devo, Stewart Copeland apo Eurythmics. Pikërisht falë distancës emotive mund të mbështetemi pa patur ndonjë ndjenjë faji në imagjinatën noturne metropolitane të kohës, të shoqëruar me një fije nostalgji për errësirën pak si shumë glamour por që me vite ende larg rrjeteve sociale i bëri aktorët mite të paarritshëm, hyjni të vërteta të celuloidit. E për më tepër, si të mos e shijojmë empatikisht dhe të turbulluar buzëqeshjen e sikletshme spontane të Rourke, në të vetmin moment në të cilin është ajo që dominon marrëdhënien klaustrofobike midis dy protagonistëve. Vetëm atëherë mbërrin i paturp zëri i Joe Cocker, duke shkelur syrin në coverin e ‘You Can Leave Your Hat On’ të Randy Newman. Prej andej, striptizmi nuk ka patur më një kolonë tjetër zanore të mundshme, duke u identifikuar përgjithmonë në këtë skenë, në gjendje që edhe e vetme t’i jepte filmit statusin e një “klasiku” të vërtetë.

Saturday Night Fever (1977)

Një film, ai i John Badham i cili, përtej suksesit të pabesueshëm tregtar dhe lëvizjeve të Tony Manero të interpretuar Travolta, që ne akoma i imitojmë, ka një avantazh të madh – ashtu si ‘Rocky’ i parë – të gjurmimit të një tejkalimi social të kohës, kur getizimi etnik, rivalitetet e bandave dhe dëshira për revansh e të fëmijëve të working class ishin buka e përditshme e një Amerike të zënë përfund prej reçesionit. E errësuar nga kriza e mesjavës por e ndriçuar nga Disco në week-end. Ja dhe triumfi i Bee Gees, i spanglesëve të klubeve si Odyssey 2001, të frekuentuar nga protagonistët e një filmi që ka vlerën e ndershmërisë. Ulje-ngritjet e përditshmërisë mbesin në mediokritet, asgjë heroike në banalitetin e jetës. Përveçse kur vallëzon, dhe gjithçka tjetër zhduket.